Lieve papa,

Wat maak ik me toch vreselijk zorgen om jou. Het is met geen pen te beschrijven, maar toch probeer ik het. Je gaat hard achteruit en dat baart me zorgen. Enorme zorgen. Gisteren, op mama’s verjaardag, zag ik aan je dat het je op sommige momenten teveel werd. Het was te druk voor je en het liefst was je naar boven gevlucht en je bed in gedoken. Je zei het zelfs nog tegen me. De angst die ik in jouw ogen las, raakte me. Het maakte mij intens verdrietig.  

Eerst wilde je er niet aan geloven. Je vergat niks en het lag allemaal aan ons. We moesten niet zo zeuren. Een aantal weken geleden heb je een aantal onderzoeken gehad om te kijken of er achterhaald kan worden waar jouw vergeetachtigheid vandaan komt. De onderzoeken lopen nog volop, maar één ding konden ze na de MRI-scan vaststellen: er waren lichte puntjes te zien op bepaalde plekken in jouw hersenen en die duiden op lichte infarctjes. Wat zal je geschrokken zijn.

Nu er eindelijk artsen aan te pas komen begin je in te zien dat het menens is. Je vecht er niet meer tegen, maar durft het nu, zo nu en dan, toe te geven dat je veel vergeet.

Het geeft ook niks, lieve papa. Het is ook niet makkelijk allemaal. Wat zul je je machteloos voelen als je bepaalde dingen niet meer kunt herinneren. Vooral het moment wanneer je beseft dat je het niet meer weet, maar wel behoort te weten, zal er behoorlijk inhakken. Ik voel me ook machteloos, papa. Ik wil je zo graag helpen. Ik zou zo graag zien dat jij weer de oude, gekke, energieke, vervelende, hoogst-irritante, maar oh-zo-lieve papa was die je altijd bent geweest. Ik zou zo graag zien dat jij je weer lekker voelt en jezelf weer kunt zijn. Ik wil dat voor jou, omdat ik verdomd veel van je hou. Maar ik weet niet hoe…(ze weet niet hoe, ze weet niet hoe).

Wij zijn geen maatjes. Nooit echt geweest ook, maar ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten en had gemoeten. In mijn ogen ben je mijn allergrootste held en dat zul je altijd blijven. Als jij er niet was, had ik nu misschien geen prinszusje meer gehad. Jouw nier en jouw liefde hebben haar een nieuw leven gegeven. Wij hebben het daar nooit echt over gehad, maar ik wil dat je weet dat ik je daar enorm dankbaar voor ben. 

Ik schrijf je dit, omdat ik wil dat je weet dat ik er altijd voor je ben. Dat WIJ er voor je zijn. Onvoorwaardelijk en altijd. Áls (ik hoop echt dat het gewoon tijdelijk is) het straks verergert, als het bergafwaarts gaat en je meer en meer gaat vergeten, dan zal het niet makkelijk worden. Voor jou niet, maar ook voor mama niet. Voor ons allemaal niet. Van mij mag je alles vergeten, lieve papa, zolang je maar niet vergeet dat wij er voor je zullen zijn, dat je altijd bij ons terecht kunt en dat we enorm veel van je houden. 

Veel liefs,

Je jongste dochter